سردار شهید خلق موسی خیابانی |
قسمت بیستم: دو برخورد انحرافی با شعائر
... در برخورد با مسأله شکل و محتوا، معمولاً با دو گرایش مواجه هستیم. یک گرایش عمومی است که از طرف توده مردم (توده نا آگاه) دیده میشود. این گرایش کم بها دادن به محتوا و پر بها دادن به شکل است. یعنی زمانیکه سطح آگاهی پایین باشد، نوعاً مردم، شکل را میچسبند و محتوا را فراموش میکنند. فقط به این مقید هستند که شکل را خوب رعایت کنند. حال محتوا هر چه میخواهد باشد. توجهی به آن ندارند. بهاصطلاح دچار یک نوع قشریگری و ظاهر بینی هستند.
داستان خوارج را شنیدهاید؛ خصیصه ویژه خوارج دگماتیسم و قشریگری بود. در جنگ صفین وقتی سپاه معاویه شکست خورد، عمروعاص آن نیرنگ معروف را بکار برد. قرآنها را سر نیزه کردند و گفتند بیایید به قرآن رجوع کنیم. این حیله در توده کثیری که به شکل و ظاهر توجه داشتند، مؤثر واقع شد و گفتند که وقتی دشمن حاضر است به قرآن تن دهد باید پذیرفت. هر چه حضرت علی(ع) گفت که این نیرنگ است، قبول نکردند. دیدهاید که معمولاً در همین خانههای خودمان چقدر به قرآن احترام میگذارند. اما صرفاً به ظاهر آن. اینکه مثلاً تمیز نگهداشته شده و کسی بیوضو بدان دست نزد. ولی اینکه محتوای آن چیست، توجهی به آن نمیشود.
باز حضرت علی (ع) گفت: «زمانی میرسد که از قرآن جز رسمش و از اسلام جز اسمش باقی نمیماند. محتوایش از بین میرود، تعطیل میشود، اما اسمش و ظاهرش را میچسبند». در آنجا در جنگ صفین هم حرف امام این بود که باید به محتوا توجه کرد. خود حضرت علی قرآن ناطق بود که میگفت: «بزنید قرآنها را هم بریزید». ولی آن مقید بودن به شکل (بدون توجه به محتوا)، آن قشریت و آن دگماتیسم، مانع کار شد.
ادامه ....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر