ایران - بهروز آلخانی در ارومیه اعدام شد

بهروز آلخانی که شش سال پیش به اتهام مشارکت در قتل دادستانی جنایتکار خوی در سلماس بهمراه 15 نفردیگر دستگیر و زندانی شده بود در زندان ارومیه اعدام شد .

او متولد سال 1364 و ساکن سلماس بود .

ادامه ....

ایران - شورای ملی مقاومت از جلوگیری خروج ساکنان لیبرتی ازکمپ لیبرتی برای معالجه خبر داد.

شورای ملی مقاومت ایران

شورای ملی مقاومت ایران طی اطلاعیه ازممانعت خروج ساکنان بیمار برای معالجه  از کمپ لیبرتی توسط کمیته سرکوب اشرف درلیبرتی خبرداد و این درحالی است که قرار پزشکی آنها مدتها پیش گرفته شده بود و آنها نیاز جدی به این عمل جراحی داشتند.
همچنین در این اطلاعیه از ممانعت ورود پوشاک برای ساکنان نیز خبرداده است .
روز یکشنبه اول شهریور (23 اوت) مأموران عراقی به دستور کمیته سرکوب ساکنان لیبرتی تحت نظر فالح فیاض مشاورامنیت ملی دولت عراق، برای دومین بار از رفتن چهار بیمار که از مدتها قبل قرارهای جراحی چشم در بیمارستانی در بغداد داشتند، جلوگیری کردند. این کمیته همچنین با انتقال چهار بیمار دیگر که برای معالجه گوش باید روز پنجشنبه 5شهریور (27 اوت) به بیمارستانی در بغداد بروند، مخالفت کرده است. پیش از این در روز 25مرداد نیروهای عراقی از انتقال همین هشت بیمار به بیمارستان جلوگیری کرده بودند.
نمایندگان ساکنان، این موضوع را به‌طور مکرر به اطلاع یونامی و سفارت آمریکا رسانده است اما به جایی نرسیده است.
از سوی دیگر از هفته گذشته نیروهای عراقی مانع ورود لباسهای خریداری شده توسط ساکنان و همچنین پارچه‌های مورد نیاز آنها به داخل کمپ شده‌اند. این در حالیست که نمایندگان ساکنان از قبل خبر خرید لباس و روز آمدن خودروی حامل لباس را با جزییات به یونامی اطلاع داده بودند.
نیروهای تحت‌امر فالح فیاض که محاصره هفت‌ساله اشرف و لیبرتی و شش قتل‌عام زیر نظر او صورت گرفته است با شدت بخشیدن محاصره لیبرتی برای پنجمین هفته از ورود اقلام پایه‌یی مورد نیاز ساکنان جلوگیری می‌کنند.
ادامه ...

ایران - سازمان من : تشریح آرم سازمان مجاهدین خلق ایران

آرم سازمان مجاهدین خلق ایران 

آرم پرافتخار سازمان مجاهدین خلق ایران را مجاهد شهید رضا رضایی طراحی و ترسیم کرده است و هرکدام از اشکال آن سمبل و معنای خاص خود را دارد آرمی خونین که نشان از خونهای پاکی است که دراین راه ریخته شده و به اینجا رسیده :

در نخستین سالهای بنیانگذاری «مجاهدین خلق ایران»، نشان سازمان به دست مجاهد قهرمان، رضا رضایی کشیده شد. با سندان کارگر و داس برزگر و با ستاره‌ی پیشتاز، و خوشه‌ی زیتون صلح. برای این نشان که نماد همه‌ی آرمانهای خوب مجاهدان ایران‌زمین بود هزاران شهید نثار شد. رنگش به همین دلیل سرخ است، و سنگ سنگ سرزمین ما نشانی از این خون جوانان وطن دارد که در راه آرمان آزادی چکیده.
یکی از سروده‌هایی که در نخستین سال شروع مقاومت علیه ولایت خونریز فقیه، درباره‌ی این نشان سروده شد، «سازمان من» نام دارد و نامهای برخی از نخستین قهرمانانی که در راه این آرمان به‌شهادت رسیدند نیز در آن آمده است.

سازمان منزمستان1360
بر گستر زمین،

این خانه‌ی قدیمی انسان
از زخم تازیانه‌ی استعمار،
بر قلب سرخ میهنم ایران
وز قلب سرخ میهنم ایران
دستی فرا شده ست
دست مقدسی بر قبضه‌ی سلاح رهایی
دست مقدسی بنشسته بر دل سندان رنج و کار
بر سینه‌ی هلالی داس ستمکشان
در چنبره‌ی معطر زیتون صلح
با ریشه‌های ژرف
در کوثر مطهر ایمان و انقلاب
دست مقدسی بر قبضه‌ی سلاح رهایی.

ادامه ....

ایران - مجاهد خلق خدیجه برهانی تنها بازمانده خانواده برهانی از پدر برهانی پدر شش شهید مجاهد میگوید

پدر برهانی و شش فرزند شهید مجاهدش 

خاطره زیر را خدیجه برهانی تنها بازمانده خانواده برهانی از پدر برهانی پدر شش شهدی مجاهد میگوید:

خاطره زیر را خدیجه برهانی تنها بازمانده خانواده برهانی از پدر برهانی پدر شش شهدی مجاهد میگوید:

پدرم از جمله فعالان سیاسی در زمان شاه بود و با بازاریان و کسانی‌که مخالف شاه بودند، در ارتباط بود. در هر تحصن و تظاهراتی علیه شاه شرکت می‌کرد. همیشه مورد احترام بقیه بود؛ خیلی به مردم فقیر کمک می‌کرد، همیشه وقتی می‌شنید که خانواده‌ای مشکل مالی دارد، مشکلش را حل می‌کرد.

در زلزله‌ی بوئین زهرای قزوین که خانواده‌های زیادی کشته شدند، به همه اهل شهر سفارش کرد هرکس یک بچه یتیم را نزد خود ببرد. خودش هم برای یک زن که یک بچه کوچک داشت و شوهرش را از دست داده بود، خانه خرید و هزینه زندگی‌اش را فراهم کرد. پدر همچنین به یکی از آخوندها به نام (باریک‌بین) که خانواده‌اش در زلزله از بین رفته بودند کمک کرد و به زندگی او سر و سامانی داد. اما در زمان خمینی همان آخوند باریک‌بین امام جمعه قزوین شد و مقابل پدرم ایستاد و برادرانم را دستگیر کرد. خانواده‌های مجاهدین و شهدا به پدرم گفتند که یکبار نزد باریک‌بین برو شاید کمکت کند، پدرم گفته بود من حاضرم پسرانم را نبینم ولی به فرد کثیفی مثل باریکبین التماس نکنم.

بعد که فامیل اصرار می‌کنند پدر سراغ آن آخوند مرتجع می‌رود و می‌گوید: پسران مرا چه‌ کار کردی؟ کجا هستند، هر روز مرا و مادرشان را سر میدوانی از این شهر به آن شهر از این زندان به آن زندان!

در زمان انقلاب نیز پدرم خیلی فعال بود و همیشه در صفوف جلوی تظاهر کنندگان بود و همه را نیز تشویق می‌کرد،

پدرم اوایل انقلاب هنوز به خمینی معتقد بود و یک عکس 4متری تهیه کرده و به خانه آورده بود. یک روز برادرم مهدی عکس را برداشت و با خود برد و هرعکس دیگر از خمینی را که در اتاقهای مختلف بود جمع کرد. پدرم گفت چه کسی این عکس را برداشته، اما وقتی فهمید مهدی این کار را کرده، دیگر هیچ حرفی نزد، چون روی حرف او حرفی نمی‌زد.

به‌دلیل سرشناس بودن، در قزوین، مردم در همه‌ی امورمختلف از او کسب تکلیف می‌کردند. یکبار فضایی ایجاد شد که خمینی در ماه دیده می‌شود. هرکس زنگ می‌زد و از پدرم سؤال می‌کرد که این‌که گفته می‌شود عکس خمینی درماه است درست است؟ پدرم با عصبانیت می‌گفت این عوام فریبی است.

به‌دلیل کارهایی که می‌کرد، رژیم خمینی فرمان خلع لباس او را داد ولی او گفت می‌خواهند در این لباس به هر ظلمی که می‌کنند مشروعیت بدهند، لذا هرکاری هم بکنند من این لباس را در نمی‌آورم.

درفاز سیاسی خانه‌ی پدر و خودرو خانوادگی و موتور وغیره، همه دراختیار مجاهدین بود و طبقه بالا دربست در اختیار بچه‌ها بود. درسال 60 اواخر فاز سیاسی در5فروردین برادرم حسین برهانی را در دکه‌ی فروش نشریه و کتاب با بقیه بچه‌ها دستگیر کردند. پدرم برای سخنرانی رفت و در مورد این دستگیریها افشاگری کرد.

درفاز نظامی دستگیری فرزندانش و بطورخاص شهادت اولین فرزندش در18 شهریور60 مسیراو را کاملاً تغییر داد و دست به افشاگری علیه خمینی زد. در هر کوچه و خیابان، حتی در مجالس روضه‌خوانی دست به افشاگری می‌زد، و می‌گفت باشهادت فرزندانم، خون من که از آنها رنگین‌ترنیست، حالا که خمینی همه‌ی آنها را ازمن گرفت، زندگی بعد از آنها برای من هیچ ارزشی ندارد، و تنها می‌خواهم راه و رسمی که آنها رفتند را من نیز بروم..

در فاز نظامی درهمان زمان که 5نفراز فرزندانش (محمدعلی، احمد، حسین، حسن و خدیجه برهانی) در زندان بودند اموال و خانه‌اش را نیز ضبط کردند، خودرو شخصی خانوادگی، 6موتور برادرانم، و فرشهای خانه را درحمله و هجوم به خانه با خود بردند، خانه را تخریب کردند، در و دیوارخانه را کندند، باغچه را زیر و رو کردند، گلدانها را شکستند، بخشی ازسقف شیروانی را برداشتند، به خیال خود دنبال مدرک و ردی از سلاح بودند، پدرهمیشه می‌گفت اینها روی مغول را سفید کردند.

درهمان ایام نیز 2فرزند دیگرش (مهدی، مفیدبرهانی) به زندگی مخفی روی آوردند. پاسداران هر شب به خانه‌مان حمله می‌کردند، خودش برایم تعریف می‌کرد که شما که به زندان رفتید، یکطرف فشاری که با زندانی شدن شما روی ما بود، یک طرف دیگر اذیت و آزاری بود که روی ما اعمال می‌شد، تنها یار و یاور ما در این ایام سختی فقط خانواده‌های مجاهدین و شهدا بودند و اینها فامیلهای واقعی ما هستند.

همواره در خانه ما باز بود و خانه پرازمهمان بود وقتی می‌گفتیم چرا آسایش نداریم وهمیشه باید مهمانداری بکنیم، پدر و هم مادرم می‌گفتند وقتی چیزی داری نباید از کسی دریغ کنی! مردمی که دستشان به دهانشان نمی‌رسد باید تا جایی که می‌توانی کمک‌کارشان باشی؛ و حضرت محمد و حضرت علی را مثال می‌آوردند.

پدرم خودش نیز همواره پولی را که پس‌انداز می‌کرد تا حد یک میلیون هم به کسانی‌ که مشکل داشتند می‌داد.

برای مقابله با پاسداران که شبها حمله می‌کردند خنجربزرگی تهیه کرده بود و در کناررختخوابش گذاشته بود و گفته بود با این خنجر می‌خواهم بتوانم پاسخ شان را بدهم. دورتا دوردیوارخانه‌مان با رنگ نوشته بودند: مرگ برمنافق. در کوچه‌ای که ما در آن زندگی می‌کردیم عموماً پاسداران زندگی می‌کردند. به بچه‌های کوچه یاد داده بودندکه به پدرم توهین کنند،و گاه روی او آب دهان می‌انداختند.درچند مورد در کوچه‌ها پدرم را تنها گیرانداخته بودند و کتک زده بودند که وقتی به خانه برگشت کاملاً از دست رفته بود.مادرم به او گفت همه بچه‌هایم رفتند، تورا هم از دست بدهیم! و نگران بود. پدرم می‌گفت ما هیچ چیز نمی‌خواهیم!

چندین مورد مواد آتش‌زا به خانه انداختند که یک مورد شعله‌ور شد و خانه آتش گرفت. پدرم با خبرکردن آتش‌نشانی مانع ازگسترش آتش شد.همواره خانه تحت نظر پاسداران و جاسوسان رژیم بود و هر کاری انجام می‌دادیم روز بعد یا پدرم را به دادستانی احضار می‌کردند، یا اخطاریه می‌دادند که تو هم اگر مثل پسرانت ادامه بدهی به سرنوشت آنها دچار خواهی شد. او گفته بود که من وارث جدم هستم همان‌طورکه آنها همیشه تحت آزار و شکنجه قرار می‌گرفتند، ما نیز باید این مسیر را طی کنیم... .

 تکیه کلامش در هر رابطه‌ای صبر بود. می‌گفت ایوب پیامبر صبر کرد تا به نتیجه رسید... .. الآن می‌فهمم که خداوند چرا به ایوب می‌گفت باید صبر کرد، چون با صبر است که جنایات دشمن برای همگان روشن شده و بالاخره به آن چیزی که بایسته است دست پیدا می‌کنیم.

 با شهادت برادرم محمدعلی، که اولین شهید خانواده بود، دادستانی پدرم را احضار کرد. وقتی خبر را به او می‌گویند پدر به هم می‌ریزد. دژخیم وحدانی به او می‌گوید چرا ناراحت شدی؟ خوب اگر آدم خوبی بود به بهشت می‌رود! پدر به او می‌گوید تو با این کارت فقط علی را نکشتی بلکه هزاران نسل بعد از آن رانیز کشتی! و چون از آن محل خارج می‌شود در خیابان نقش زمین می‌شود. بعد، برای تحویلگیری به پزشکی قانونی می‌رود. وقتی کشوهای اجساد شهدا را دانه دانه باز می‌کندکه بتواند فرزند خودش را بیابد با دیدن اجساد شهدا، با پیکرهای کسانی که می‌شناخت و نمی‌شناخت مواجه می‌شود گریه امانش نمی‌دهد. نهایتاً به فرزندش می‌رسد می‌گوید: قرار نبود که من شاهد مرگ تو باشم. اما حالا من باید با دستم تو را کفن کنم این را کجا نوشته‌اند؟

 با آزادی حسن از زندان، من و حسن با هم قرار گذاشتیم که به منطقه بیاییم، بعد من و حسن گفتیم بعد از این همه سال درد و رنج پدر و مادر، خوب نیست که از خانه فرار کنیم. بهتر است تصمیممان را به آنها بگوییم. حسن سراغ پدرم رفت و گفت ما می‌خواهیم نزد بچه‌ها برویم. پدرم گفت اگر این بار دستگیر شوید برابر است با اعدام شما. من گفتم فکر می‌کنید الآن که آزاد شده‌ایم، آزاد هستیم؟ هرجا می‌رویم تحت تعقیب هستیم! پدر خودش دچار تردید شد و وسط حرفهایش گفت بهتر است بروید ولی برای مادرتان خیلی سنگین است و راضی نمی‌شود. بعد، خودش مادرم را صدا زد و گفت: اینها تصمیم گرفتند که به آن طرف بروند، تو چی می‌گویی. مادرم گریست و گفت: از روزی که اینها پا در این راه گذاشتند من برای خودم بریدم که خودشان راهشان را انتخاب کرده‌اند، من چی بگویم... بعد هر دو موافقت کردند.

 پدر به‌دلیل این‌که روحانی شناخته شده‌ای در شهرمان بود از همان ابتدا به‌عنوان امام جماعت مسجد جامع شهر در نمازهای صبح و ظهر و شب امامت می‌کرد. مسجد جامع مسجد بزرگ شهر قزوین می‌باشد که فقط روحانیان بزرگ اجازه امامت در آن را داشتند و یکی از آنها پدر بود.

 زمانهایی که پدر امام جماعت بود جمعیت زیادی میآمدند. اما رژیم او را به دادستانی احضار می‌کند و می‌گوید دیگر نمی‌توانی درمسجد نماز برگزار کنی. پدر می‌گوید شما نمی‌توانید چنین کاری بکنید، من از مردم طومار جمع می‌کنم. بعد، هنگام نماز این موضوع را به مردم می‌گوید. مردم یک طومار بلند بالا را امضا می‌کنند و رژیم مجبورمی‌شود تن به برگزاری نماز توسط پدرم بدهد.

 در سال 79 پدرم با روابط سازمان مجاهدین تماس می‌گیرد و می‌گوید کلی نیرو را می‌تواند به سازمان وصل کند.

 برادر کوچکم حسن برهانی زمانی که زندانی بود به‌دلیل علاقه‌اش به نقاشی و کارهای دستی در زندان یک کشتی بزرگ و قشنگ درست کرده بود و می‌خواست آن را به خارج زندان بفرستد. پاسداران مانع خروج آن کاردستی شدند. حسن برای این‌ که بتواند کشتی را خارج کند، آن را به محل کابین دیدار خانواده‌ها آورد و به صدای بلند گفت که من این کشتی را می‌خواهم خارج کنم ولی اینها نمی‌گذارند! همه‌ی خانواده‌ها معترض شدند و پاسداران مجبور شدند بپذیرند که آن کشتی خارج شود. کشتی تا مدتها نزد خانواده‌ی ما باقی مانده بود تا زمانی که مجاهد شهید حسن جباری (از شهدای قتل‌عام اشرف) خواسته بود از قزوین به اشرف بیاید. حسن جباری گفت پدر، کشتی حسن را به من داد و گفت تو هم، همنام حسن من هستی و این کشتی را به تو می‌دهم که راه حسن را ادامه دهی. جایت این‌جا نیست برو نزد آنها... .

پدردر دیماه 82 به اشرف آمد، رسیدن او همزمان بود با خروج ماشین انجمن نجاست رژیم، که خانواده‌های مزدور وزارت اطلاعات همراه آن آمده بودند. از پدر سؤال می‌شود که چرا سوار اتوبوس نمی‌شوید پدرم می‌گوید ما با آنها نیستیم وهیچ‌گاه نیز نخواهیم بود. بعد وارد قرارگاه می‌شود... .

طی مدتی که در اشرف بود، او را به مزار شهدا، مسجد و اماکن عمومی اشرف بردم، وقتی به مزار رفتیم قدم که می‌زد، انگار که هم شک داشت وهم دلش نمی‌خواست که این‌گونه باشد. قبر شهدا را که دانه به دانه چک می‌کرد انگار که دنبال گمشده‌ای است در حالی‌که گریه می‌کرد سؤال کرد مفید کجاست؟ گفتم شهید شد، مزارش در اسلام‌آباد در کرمانشاه است. همانجا که شهدای فروغ جاویدان هستند. گفت من آنجا رفتم و اگر‌چه مزاری آنجا نبود ولی در دشت آنجا که می‌دانم مزار همه‌ی شهداست فاتحه خواندم. وقتی گفتم که مفید شهید شده خیلی به هم ریخت انگار می‌خواست یک پسرش زنده باشد. همانجا در مزار ایستاد برای شهدا نماز خواند، به مسجد رفتیم، از مسجد اشرف خیلی خوشش آمد. از حوض مقابل مسجد وضو گرفت و وارد مسجد شد و اول سراغ عکس پرده‌ی کعبه که سمت چپ محراب مسجد نصب بود رفت. پرسید واقعی است؟ گفتم عکس آن است انشاء الله یک روزی واقعی آن هم به‌دست مجاهدین که لایقش هستند می‌رسد… در مسجد اشرف در محراب ایستاد نماز خواند و بقیه نیز پشت سرش نماز گذاشتند. بعد او را به ساختمان هشت‌پر که بمباران شده بود بردم و خرابیهای بمباران را نشان دادم. او را در اشرف چرخاندم و همه چیز را نشانش دادم گفت که شما سلاحهایتان را تحویل دادید چه‌ کار می‌کنید؟ یک کاری بکنید سلاح تهیه کنید. بعد او را به گردهمایی شیوخ شیعه در اشرف که در سالن ستاد برگزار شده بود، بردم. با دیدن آن صحنه گفت الآن فهمیدم که چرا این‌قدر بند سلاح نیستید، چون شما همانند پیامبران و امامان تنها سلاحتان ایمان است و کسی که سلاحش ایمان باشد، همه چیز را دارد، به همان نیز باید بچسبید و با این ایمان است که می‌توانید مردم را پشت سر خود داشته باشید، چون شما تنها کسانی هستید که دردمند مردم هستید و این‌گونه است که همین مردم در سختیها یار شما خواهند بود… همان‌جا با روحانیان شیعه که به جلسه آمده بودند، خیلی صحبت کرد.

آن ایام مصادف بود با قطع برق و کمبود سوخت. من به‌طور سهوی به هر اتاقی می‌رفتم چراغها را روشن می‌گذاشتم و او پشت سر من می‌آمد، خاموش می‌کرد. دیگر طاقت نیاورد و گفت انصاف نیست! اتاق خیلی سرد بود. توانستم یک بخاری نفتی تهیه کنم و اتاق را گرم کنم. بعد برای این‌که برخی نفرات به دیدارش می‌آمدند، یک اتاق دیگر را می‌خواستم شوفاژش را روشن کنم. اما پدر به هم ریخت و گفت من مشکلی ندارم و همان بخاری را که برای محل استراحت گذاشته‌ای به همین اتاق بیاور این‌جا گرم شود… در همان روزها، یک مراسم صبحگاه برای زلزله‌زدگان بم داشتیم، به او گفتم که به‌خاطر زلزله مراسم داریم. با این‌که هوا خیلی سرد بود و او نیز مشکل داشت، اما خواست که بیاید، وقتی آمد، همه سراغش آمدند انتظارش را نداشت.

به او گفتم که اگر می‌خواهد، بماند، گفت که خودش خیلی تمایل دارد. تا هرچقدر که ما بخواهیم می‌ماند... ولی کسانی که همراهش آمده بودند، شغل دولتی داشتند و مرخصی گرفته بودند مجبور بودند که برگردند، پدرم هم ناچار شد همراه آنها برگردد. در برگشت وقتی سوار ماشین شد مرا در آغوش گرفت و خیلی گریه کرد و گفت خدا به همراهتان باشد…

ایران - اول شهریور سالگرد ضربه ساواک به سازمان مجاهدین خلق ایران در سال1350

اول شهریورسال 1350 سالگرد ضربه ساواک به سازمان مجاهدین خلق ایران است.
ساواک با یک تعقیب و مراقبت چند ماهه که بوسیله یک توده ای که با ناصر صادق در تماس بود به اطلاعات مجاهدین دست یافت و دریورش گسترده به پایگاههای مجاهدین در تهران دهها تن از کادرمرکزی سازمان و مسئولین واعضای آنرا دستگیر کرد.
سازمان مجاهدین خلق ایران که درسال 1344 تاسیس شد توانست درعرض 6 سال عضوگیری کرده و بمدت 6سال تشکیلات خود رااز چشم ساواک پنهان نگه دارد.

ایران - اول شهریور مجازات لاجوردی قصاب اوین بدست قهرمان ملی علی اکبر اکبری

علی اکبر اکبری

اول شهریور سال1377لاجوردی دژخیم که به قصاب اوین معروف بود بدست علی اکبر اکبری با شلیک یک گلوله به مغزش از پای درآمد و به زباله دان تاریخ پیوست.
لاجوردی هیولای آدمخواری که هیچ زندانی سیاسی دهه 60 ازشقاوت خمینی گونه او جان سالم در نمیبرد دشمن مجاهدین و مبارزین راه آزادی این میهن بود و تا فراسوی طاقت انسان زندانیان سیاسی را زیر شکنجه های ضد بشری میبرد و سمبل شقاوت و جنایت به تمام معنی بود.
مجاهد قهرمان علی اکبر اکبری متولد ایلام بود که بیشتر از 19سال نداشت و با شلیک به لاجوردی خونخوار حین درگیری با مزدوران رژیم آخوندی مجروح شد و پیکر نیمه جانش را زیر شدیدترین شکنجه ها برده و وی را بشهادت رساندند.
یاد و نامش به عنوان قهرمان ملی ایران در تارک تاریخ ایران تا ابد خواهد درخشید.

ایران - شورای ملی مقاومت ایران فراخوان به انتشارکلیه اسناد توافق اتمی با رژیم میدهد

شورای ملی مقاومت ایران 

شورای ملی مقاومت ایران طی اطلاعیه ای فراخوان داد که کلیه اسناد توافق اتمی با رژیم آخوندی را منتشر شود تا جزییات اقدامات رژیم در سایت پارچین مشخص شود.

در این اطلاعیه پاسدارسرتیپ حسینی تاش بعنوان بالاترین مسول بمب سازی مامور جلوگیری از روشدن اسرار پارچین معرفی شده است.

امضای سند توسط حسین تاش را که مقاومت ایران نقش وی را در بمب سازی 11 سال پیش افشا کرده بود حاکی از حساسیت پارچین است که یک بازرسی دقیق از آن بسیاری از اسرار اتمی رژیم را افشا میکند.

انتشار ترتیبات جداگانه II مورد توافق جمهوری اسلامی ایران و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ”توسط آسوشیتدپرس به خوبی نشان می‌دهد که رژیم آخوندی از فاش شدن فعالیتهای مخفیانه‌اش در پارچین برای دستیابی به بمب اتمی به‌شدت وحشت دارد و بهیچ‌وجه با مذاکره و گفتگو به بازرسی از این سایت تن نمی‌دهد.
مواد ششگانه این ترتیبات که نتیجه چند سال مذاکره و دهها ملاقات و مباحث بسیار طولانی است در عمل به‌معنی توافق برای عدم بازرسی از پارچین است و تنها به رژیم فرصت می‌دهد اقدامات پیشین خود برای دستیابی به بمب اتمی را برای همیشه مخفی نگه دارد، امری که راه را برای مخفی کاری و فریبکاری در راستای بمب‌سازی باز می‌گذارد.
امضای این توافق توسط سرتیپ پاسدار علی حسینی تاش که طی دو دهه گذشته از اصلی‌ترین مسئولان دستیابی به سلاح اتمی در رژیم آخوندی بوده و به فریبکاریها و مخفی کاریها اشراف کامل دارد، از حساسیت فوق‌العاده بالای پارچین برای رژیم آخوندی خبر می‌دهد و تردیدی باقی نمی‌گذارد که یک بازرسی دقیق از پارچین بسیاری از اسرار پروژه تسلیحات اتمی رژیم را برملا می‌کند. زمانی که محفظه‌های انفجاری و آزمایشهای ضربه و انفجار در پارچین انجام شده حسینی تاش از بالاترین مسئولان مستقیم پروژه بمب‌سازی رژیم بوده است.
این توافق و امضای آن توسط حسینی تاش نشان می‌دهد که آخوندها تنها زبان قاطعیت را می‌فهمند و مذاکره و گفتگو را مانند دو دهه گذشته در خدمت گمراه کردن جامعه جهانی و ادامه پروژه بمب‌سازی به‌کار می‌گیرند.
مخفی نگه‌داشتن توافقات اتمی با این رژیم به هر دلیل و یا توجیهی تنها امکان فریبکاری بیشتر را برای آخوندها فراهم می‌کند. از این‌رو مقاومت ایران خواستار انتشار تمامی توافقات اتمی طرفهای بین‌المللی با رژیم آخوندی و بازرسیهای سرزده از مراکز نظامی و غیرنظامی آن می‌باشد. این حق مردم ایران و ضرورت صلح جهانی و کمترین تضمین برای جلوگیری از دستیابی رژیمی به بمب اتمی است که سه دهه جهان را فریب داده است. اگر ملایان خواستار راستی آزمایی واقعی حول برنامه اتمی خود بودند هیچ مخالفتی با علنی شدن این توافقات نداشتند.
سرتیپ پاسدار حسینی تاش که سالها رئیس مرکز تحقیقات وزارت دفاع و درگیر پروژه تسلیحات هسته‌ای بود از اسفند1382 (فوریه2004) تا مهر1384 (سپتامبر2005) جانشین وزیر دفاع شد که «مرکز آمادگی و فن‌آوری نوین دفاعی» که در آن زمان نام ارگان بمب‌سازی به‌ریاست محسن فخری‌زاده بود تحت نظارت مستقیم او قرار داشت.
در کتاب حسن روحانی به‌نام «امنیت ملی و دیپلوماسی هسته‌ای» که در 2011 منتشر شد آمده است اعضای «کمیته عالی هسته‌ای مستقر در دبیرخانه» شورایعالی امنیت ملی که «از سوی سران نظام انتخاب شده بودند» عبارت بودند از «ولایتی (نماینده خامنه‌ای)، خرازی (وزیر خارجه)، یونسی (وزیر اطلاعات)، شمخانی (وزیر دفاع)، حسینی تاش (جانشین وزیر دفاع)، آقازاده (رئیس سازمان انرژی اتمی) و این‌جانب (حسن روحانی دبیر شورایعالی امنیت ملی) » (ص 141).ادامه .....